Na granicy fiksacji

 Ok. Trochę mi zeszło (lekkie lawiracje życiowe xD), ale w końcu dokulałam się do końca XI części! :"D Za betację dziękuję AKARI :*.

***

XI


Nie było źle.
Pierwszy dzień spędził w sumie na tym samym, co robił w ostatnim czasie, czyli na ślęczeniu przy notatkach Czwartego. Dlatego też nie odczuł za mocno braku Sasuke, nawet mimo tego, że nie wyżłopał z nim tradycyjnie kawy o jakiejś dziwnej godzinie. Kolejnego popołudnia zaś u drzwi do uchihowego mieszkania pojawił się Shikamaru, oznajmiając, że wraz z innymi ludźmi z ich akademickiej grupy wybierają się na małą imprezę z okazji jego awansu i byłoby miło gdyby Naruto również się na niej pojawił. A jakże, Uzumaki pojawił się. Zabalował ze znajomymi dosyć długo, więc kolejnego dnia wstał późno — o dziwo wyspany, pomimo tego, że w jego snach Sasuke robił mu językiem bardzo… sprośne rzeczy.
W dniu trzecim Naruto uświadomił sobie, że nawet dobrze znosi to chwilowe samotne przebywanie w mieszkaniu Uchihy. I zaraz po tej myśli pojawiła się kolejna, że przecież nie ma powodu, żeby znosił tę sytuację jakoś szczególnie źle. Noo… chyba że weźmie się pod uwagę lisa, który niekoniecznie dobrze mógł zareagować na takie nagłe zniknięcie drugiego mężczyzny. Ku uldze Uzumakiego, nic takiego się nie działo i dziewięcioogoniasty demon siedział cicho. Jakby zupełnie nie zauważył, że cokolwiek w otoczeniu jego nosiciela się zmieniło.
W każdym razie myśl, że mężczyzna powinien wrócić za kilka, kilkanaście godzin, sprawiła, że Uzumaki się ucieszył. I, nieco wbrew sobie, zaczął niecierpliwić. Do południa wiercił się niespokojnie po pokojach, nie mogąc znaleźć sobie zajęcia. Pewnie by tak przemarudził cały dzień, nie mogąc się za nic zabrać, jednak, na swoje szczęście, ponownie otrzymał zaproszenie na imprezę. Właściwie na poprawiny wczorajszej imprezy. I chociaż w pierwszej chwili miał szczerą ochotę odmówić znudzonemu Shikamaru, który zapraszał go na kolejne wyjście, to zaraz stwierdził, że przecież bez sensu tak siedzieć na tyłku i czekać, skoro i tak nie może się na niczym skupić.
Może gdyby wiedział, jak skończy się ten wieczór, to jakoś głębiej zastanowiłby się nad tematem.

***

Pierwsze wściekłe warknięcie lisa rozległo się w jego głowie dosyć niespodziewanie, późnym już wieczorem, gdy siedząc przy jednym z barowych stolików, zaśmiewał się wraz z Kibą ze wspomnień dotyczących ich akademickich numerów, odwalanych pod nosem wykładowcy. Warknięciu towarzyszył krótki, aczkolwiek wyjątkowo bolesny, ból w skroni.
Śmiech gwałtownie uwiązł mu w gardle. Zaraz potrząsnął głową, starając się pozbyć głuchego echa chwilowego dyskomfortu. Odetchnął powoli, starając się nie dać po sobie poznać, że cokolwiek się dzieje.
Co niekoniecznie mu wyszło.
— Zbladłeś coś — stwierdził Kiba, gdy tylko przestał się śmiać i zarejestrował zmianę w zachowaniu kompana. — Co jest?
— Nic, nic — zapewnił, uśmiechając się lekko. Ale mimo tego uśmiechu czuł… niepokój. Czuł absurdalny i gwałtowny przypływ strachu, którego źródła ni jak nie potrafił aktualnie określić. Bo przecież… nic się nie działo. Nie? Lis po prostu się przebudził i warknął w ramach jakiegoś pochrzanionego przywitania się czy coś. Przecież nie było innego powodu, żeby nagle stał się bardziej aktywny niż zwykle.
Naruto siedział wśród znajomych w barze, jeszcze przed chwilą dobrze się bawił i nic nie wskazywało na to, żeby miało dziać się coś złego, a jednak… Jednak niepokój jak się pojawił, tak teraz nie chciał go opuścić. Poprawił się w krześle, odchrząknął zaraz, w myślach samego siebie starając się przekonać, że przecież wszystko jest okej. Bo było okej.
Okej, okej, okej.
— No — odchrząknął ponownie. — Wracając do… Och, kurwa!
Kolejne warknięcie. Kolejne ukłucie. Tym razem mocniejsze, pozostawiające po sobie tępe echo bólu na dłużej. Zacisnął gwałtownie powieki, jednocześnie zwijając dłonie w pięści i wstrzymując powietrze.
— Naruto?
— Ja… nie… — zaczął nieskładnie, zaczerpując kolejny oddech. — Chyba powinienem…
Zwinąć się. Tak. Jak najszybciej. Do mieszkania Sasuke. Tak. Tam jest bezpiecznie, tam jest dobrze, tam… tam…
Ciepła, drobna dłoń, która nagle wylądowała na jego ramieniu sprawiła, że zadrżał gwałtownie. Chwilowy niepokój zniknął natychmiast, gdy tylko obrócił się w krześle i spojrzał prosto w zielone oczy Sakury.
Mimo że gdzieś w jego głowie ponownie rozległo się lisie warczenie.

***

Sakura, Sakura, Sakura…
Przyjaciółka z dawnych lat, z którą wspólnie przeżywał ucieczkę Sasuke z wioski, z którą razem ganiał po świecie w poszukiwaniu Uchihy, która — w równym stopniu co on sam — gorąco pragnęła jego powrotu. To jasne, że siłą rzeczy musieli się do siebie zbliżyć, spędzając czas na wspólnych misjach. I podczas jednej z takich misji Naruto odkrył, że jego szczenięce zauroczenie do dziewczyny już dawno minęło, a on tak niekoniecznie nawet wiedział kiedy. W każdym razie — przyjaźń została. I trwała, przez długie lata, podczas których oboje maniakalnie próbowali sprowadzić Uchihe do wioski.
Później coś się sypnęło.
Zupełnie jakby z powrotem Sasuke, łącząca ich nić przyjaźni pękła. Zdecydowanie się od siebie oddalili i to bez jakiegoś racjonalnego powodu. Po prostu — każde zajęło się własnym życiem. Naruto lisim marudzeniem, własnymi, niekoniecznie jasnymi dla niego uczuciami, misjami. Później problemami z lisem i mieszkaniem z Sasuke. Zaś Sakura — pracą w szpitalu, która ponoć, jak Naruto zasłyszał od ich wspólnych znajomych, szła nadzwyczaj dobrze i już zaczynano mawiać, że młoda lekarka niedługo prześcignie swoją mistrzynię. O ile już w niektórych aspektach medycznych tego nie uczyniła.
Więc po prostu, jakoś zabrakło czasu w tej ich przyjaźni. Albo poprzez życiowe lawiracje żadne z nich nie pomyślało, żeby ten czas spróbować zorganizować. Nie, żeby Naruto miał to dziewczynie za złe. W końcu sam ostatnio… nieco nawalał, jeżeli chodziło o kontakty międzyludzkie.
Coś się sypnęło. Jednak zupełnie nie miało to znaczenia, kiedy spotkali się ponownie.

***

— Sakura — powiedział, uśmiechając się delikatnie, mimo tępego bólu, który zaatakował jego głowę. Mimo coraz głośniejszego lisiego warczenia. — Z milion lat się nie widzieliśmy!
— Ano — przyznała, odwzajemniając uśmiech. — Udało mi się na dzisiaj wyrwać wcześniej z pracy. Porozmawiamy… tak bardziej prywatnie?
— Jasne! — Naruto z pewnego rodzaju ulgą przyjął jej propozycję. Być może przez to, że naprawdę miło było po tak długim czasie po prostu z nią pobyć — tylko i wyłącznie z nią, a nie całą grupą — albo przez to, że siedzący obok Kiba wyjątkowo nachalnie im się przyglądał. Ignorując kretyńskie komentarze Inuzuki, który psioczył coś o „wyczuwaniu romansu”, Uzumaki wstał. I zaraz potem skierował się wraz z Haruno do zacisznego kąta przy kontuarze, gdzie mogli swobodnie pogadać.

***

Najlepsze w tej rozmowie było to, że mimo tak długiego odstępu czasu w którym nie mieli ze sobą kontaktu, żadne z nich nie czuło skrępowania. Z miejsca zaczęli swobodną konwersację, zupełnie jakby widzieli się zaledwie wczoraj. I rozmawiali o wszystkim. Chociaż to o dziwo Sakura mówiła więcej o tym co właściwie porabiała i jak aktualnie wygląda jej życie. Naruto za to wczuł się w wiernego słuchacza i naprawdę miło było dowiedzieć się o sukcesach dziewczyny.
To było w jakiś pokręcony sposób odświeżające. Bo w tej chwili Uzumaki był daleki od myślenia o własnych problemach, a nawet o Sasuke, na którego powrót jeszcze tak niedawno niecierpliwie wyczekiwał.
Jednak nie mogło być przecież za dobrze i demon wyjątkowo usilnie starał się nie dać swojemu nosicielowi o sobie zapomnieć. Jego wściekły warkot towarzyszył ich rozmowie cały czas. Zjadliwe kłapanie i złośliwe obelgi stawały się coraz częstsze. Od tego wszystkiego, mimo że sama rozmowa naprawdę była przyjemna, coraz bardziej bolał go łeb. I narastała w nim frustracja.
Sam nie wiedział, dlaczego tak uparcie stał w tym cholernym barze i starał się ignorować własne dolegliwości. Chyba w jakiś pokręcony sposób chciał nadrobić nieco czasu z Sakurą, zdając sobie sprawę, że kolejna taka okazja może się nie nadarzyć szybko. A mimo wszystko zależało mu na utrzymaniu z nią chociażby tej namiastki przyjaźni jaka ich kiedyś łączyła.
Sakura w końcu była ważną częścią jego życia. Nie mogłaby nie być. Nawet nie chodziło o to chromolone zadurzenie, które kiedyś czuł w stosunku do niej. Po prostu — zbyt wiele razem przeszli, żeby tak po prostu zapomnieć o sobie nawzajem. Więc stał. Korzystał z możliwości. I z minuty na minutę czuł się coraz gorzej. Co, nic dziwnego, zostało w końcu zauważone przez medyczkę.
— Wszystko w porządku? — zapytała, przerywając w pewnej chwili swoją opowieść o ostatnim, dosyć upierdliwym pacjencie. W zielonych oczach Naruto zobaczył wyraźny niepokój.
Nie. Nie było w porządku. Być może też nie było jakiejś wyjątkowej tragedii z tym lisim świrowaniem aktualnie, ale Uzumaki zdecydowanie nie czuł się najlepiej. I zapewne już można było dostrzec tego oznaki na jego twarzy.
— Ja… — zamilkł gwałtownie, czując kolejną falę bólu. Przymknął oczy, wciągając nerwowo powietrze, mając jednocześnie nadzieję, że wcale nie wygląda tak fatalnie jak się czuje. — Nie gorzej niż zazwyczaj— mruknął w końcu, uchylając powieki.
Och. Okej. Zdecydowanie było bardziej niż “nie w porządku”.
Obraz dziewczyny dziwnie mu się rozjeżdżał. Lis warczał. Ból, choć do zniesienia, stawał się coraz bardziej irytujący. Chyba… powinien udać się do domu. Może tam demon przestanie męczyć. Może tam… może… już będzie Sasuke?
Ździra, ździra. Głupia, pusta, różowowłosa ździra.
— To… coś z demonem? — zapytała półszeptem Sakura, zaraz po zerknięciu na innych towarzyszy, najwyraźniej sprawdzając, czy ktoś przysłuchuje się ich rozmowie.
A owszem, pusta laleczko.
Naruto nie odpowiedział. Przyglądał się dziewczynie i zastanawiał się na ile Sakura jest zaznajomiona z jego aktualną sytuacją. Zdawał sobie sprawę z tego, że JAKIEŚ informacje musiała posiadać. Chociażby z tego względu, że w szpitalu pracowała blisko Tsunade. Aczkolwiek na ile Hokage ją wtajemniczyła, nie miał najmniejszego pojęcia.
— Nie wiem za dużo — przyznała niechętnie, jakby czytając w jego myślach. — Piąta nie chciała mi nic zdradzić, oprócz ogólnych informacji. To… dla twojego dobra. Żeby nie powstawały plotki. Jakbym… jakbym mogła ci jakoś pomóc… Ja… Nie wiem. — Potrząsnęła głową. — Chciałabym UMIEĆ pomóc — poprawiła się. — Ale Hokage twierdzi, że im mniej osób wie cokolwiek, tym lepiej… więc… więc…
Bezużyteczna. Beznadziejna.
— Jezu, zamknij się — warknął w końcu Naruto, mimo że starał się skupić na tym co mówiła do niego dziewczyna, a nie tym co psioczył lis. Jednak to co podszeptywał plus nasilający się ból, nie za bardzo mu ułatwiały sprawę.
— Co? — Sakura zamrugała, zdumiona jego słowami.
— Sorry, to… — Uzumaki zaśmiał się nerwowo. Dopiero sobie uświadomił, jak ich rozmowa mogła wyglądać dla kogoś z boku. — To do tego pchlarza.
— On do ciebie mówi?
— Yhm. Od czasu do czasu zbiera mu się na wynurzenia.
— To… męczące zapewne.
— No — przyznał. — Słuchaj, nie przejmuj się. — Postanowił nieco zmienić temat. Nie za bardzo miał ochotę roztrząsać lisie marudzenie. Zwłaszcza z Sakurą, którą to demon wziął sobie za cel do obrażania. Zresztą, chyba faktycznie należało zakończyć rozmowę i iść spróbować odpocząć. — My… damy sobie jakoś radę. Sądzę, że to kwestia czasu, zanim rozgryziemy o co chodzi tej cholernej bestii. Dzięki za wsparcie w każdym razie. Naprawdę wiele dla mnie znaczy.
— Nie, żeby to sprawiało, że faktycznie jestem przydatna — stwierdziła, krzywiąc się przy tym nieznacznie.
— Jesteś — zaoponował. — Naprawdę — dorzucił, widząc po jej minie, że nie czuje się przekonana. — To… to, że się teraz nie odwracasz ode mnie. Że chciałabyś pomóc… to naprawdę dla mnie dużo.
— Mimo wszystko…
— Lis to skomplikowany problem — przerwał jej. — Mało kto potrafi cokolwiek zaradzić. Właściwie, prawie nikt. Właściwie tylko… — zaciął się.
— Sasuke? — dokończyła za niego cicho.
I to był błąd.
Naruto nie wiedział czy to imię przyjaciela wypowiedziane przez dziewczynę rozproszyło go na tyle, że stał się bardziej podatny na lisią chakrę, czy może ono samo w sobie podziałało na dziewięcioogoniastą bestię jako swojego rodzaju bodziec. Coś po prostu razie sprawiło, że demon oszalał.
A wraz z nim sfiksował Uzumaki.

***

Czuł się jakby nagle zepchnięto go na drugi plan. Jakby ktoś obcy przejął jego ciało, a nawet część myśli. Jakby zostały mu wyłączone wszystkie funkcje i nagle mógł tylko biernie, bez emocji obserwować z daleka rozgrywające się przed nim wydarzenie.
Więc patrzył.
Patrzył jak na twarzy stojącej przed nim osoby wykwita grymas przerażenia.
Patrzył jak cofa się gwałtownie. Jak jej usta rozwierają się do zduszonego okrzyku. Być może grozy. Być może tylko zaskoczenia.
Patrzył jak zostaje powalona silnym, niespodziewanym pchnięciem. Jak ląduje na podłodze.
Patrzył na całą gamę emocji pojawiającą się w zielonych oczach, kiedy jego własne ciało unieruchamia ją, przyciskając do podłogi, gdy siada na niej okrakiem. Kiedy otoczona złowrogą charką dłoń zaciska się na jej szyi. Kiedy druga zaś podnosi się do ciosu.

Patrzy. Widzi.
I nie czuje zupełnie nic.

***